Powstawanie sztuki krajobrazu Japonii

Genetyczne Roots Ogród japoński z jego składników sformalizowanych technik kompozytorskich wrócić do starożytnego „doarhitekturnye” formę. Wróć do okresu w historii Japonii, która mogłaby być na wezwanie pierwszy krok w rozwoju tej cywilizacji kulturowej związanej z kultem sił natury. Wtedy to w starożytnej Japonii powstaje system religijny „Shinto” - „droga bogów”, który został później decyduje nie tylko z zasadami sztuki ogrodowej, ale również wiele cech kultury japońskiej. W starożytnym Shinto nie dostrzegalne wizualnie symbolami bóstw, były identyfikowane z określonych przedmiotów lub zjawisk naturalnych. Deifikacja całego świata została wyrażona w oświadczeniu: bóstwo nie widać, ale może to być odczuwalne przez doświadcza piękno natury i jej rytmu, można przyłączyć się do bóstwa i kontemplacji, zrozumienia prawdy. Ukryte Power „mono-no-ke” (obiekt materialny i jednocześnie bezkształtnej, „oryginalny” przestrzeni) oraz „ke” (tajemniczej mocy, która przenika wszystkie obiekty i przestrzenie).

Pierwszy prawdziwy wcieleniem mono-no-ke to kamień, zrealizowane jako pojemnik, powłoka bóstwa. To było najważniejszym etapem filozoficznego i artystycznego pojmowania rzeczywistości, nie tylko tworzenia pojęć religijnych Bóstwa, ale także w stosunku do przedmiotu - przestrzeń. Miejsca kultu powstały z obiektu - kamień, ogrodzony linami i przestrzeń żwir, zwykle prostokątny, w którym bóstwo tam. Miejsce kultu miał żadnych udogodnień i symbolicznie oddziela się od naturalnego środowiska, w rzeczywistości pozostają złączone z nią. kamienie artystyczne i emocjonalny stosunek do nich był częściowo ze względu na kult falliczny specjalne ołtarze, które przetrwały do ​​dziś. Composite schemat ogród musi uwzględniać kamienie różnica, wyrażając męski lub żeński.

Naiwny prymitywny Shintoism była podstawą dla dwóch ważnych idei estetycznych generowanych z ubóstwienia natury i wielbić ją, symbolizujące naturalny kształt i symbolizacji poprzez formę przestrzenną. W całej swojej historii, Japonia pożyczył sztukę i inne pomysły z różnych ludzi. Jednak przechodząc przez pryzmat świadomości narodowej i tradycyjnej sztuki doświadczeń, pomysłów i doskonale przyswajalnego modyfikować, nabierają nowego znaczenia w kontekście poszczególnych epoki. Nawet buddyzm, z jego opracował filozofię i silny system dogmatów religijnych otrzymanych w Japonii, w innych formach niż w Chinach, Indiach i innych krajach.

W VI wieku, Japonia oficjalnie przyjął buddyzm, który przyswoił miejscowych naukowców i przekształcił go w robusinto, którego znaczenie jest zidentyfikowanie Shinto i buddyjskie bóstwa. Wysoka duchowość człowieka w kontakcie z widzenia świata buddyzmu obdarzony natury duchowej, która była podstawą szintoizmu. Stąd był bardzo szczególny sposób postrzegania świata i jego nierozerwalna jedność z osobą ich głębokiego połączenia wewnętrznego.

Wideo: W ogrodzie cesarskiej willi Katsura

Japońska kultura jest wchłaniany w dużej mierze z recyklingu kosmogoniczny idei Yin - Yang i stałość zmian. „Tao produkuje jeden, jeden generuje dwa, dwa produkuje trzy, trzy - wszystkie istoty. Wszystkie stworzenia są yin i yang, Qi-HN nasycone i forma harmonia „(” Daodejing „Laozi.).

Wspólne buddyjskie tezy o wszechobecności bud-dy (żyje we wszystkim, przyrody ożywionej i nieożywionej), odrodzenia (co na ogół umieszcza osobę w jednym rzędzie z natury we wszystkich jej formach), w połączeniu z ideami taoizmu i konfucjanizmu zajmowały ważne miejsce w Noe rozumienia relacji człowieka do świata przyrody i jego miejsce w tym świecie.

Wideo: 26.07.2016 „man-made Eden. Historia sztuki krajobrazu "

Pierwsze japońskie ogrody powstały w starożytnej stolicy Nara (VIII w.). Skyline w zakresie prawidłowości planu oraz wyraźną strukturę zbiegła się z buddists Coy symboliczną strukturą wszechświata - mandali. Nara zbudowany na podobieństwo chińskiej stolicy Chang-an, dlatego nie dziwi fakt, że pierwsze japońskie ogrody były również wzorowane na Chińczyków. W annałach „Nihonshoki”, o którym mowa koreańskiego mistrza, który po raz pierwszy wystawił na japońskich ogrodów gleby ze sztucznymi wzgórzami i mostów za panowania Suiko, znajduje się również wzmianka o człowieku, który miał przydomek „ministra ogrodów”, bo wybuchła wokół domu Magnificent ogród.

Powstawanie rdzennej kultury w wiekach VIII i IX upłynęły pod intensywnym wpływem Chin, przeżywa okres rozkwitu genialny poezji, malarstwa, architektury. Próbki chińskich miał jakąś normą estetyczną i standardu.

Continental (chiński) ogród pomysł sztucznie przekształcił natury w połączeniu z przestrzennych reprezentacji kultów animistycznych starożytnej Japonii przekształciła tradycyjną formę japońskiej średniowiecznego ogrodu. Chińskie ogrody powstały jako ziemskiego podobieństwo raju, gdzie piękno samej natury powinna pomóc człowiekowi przeniknąć tajemnice istnienia i osiągnąć nieśmiertelność. Ogród dał prywatność, możliwość korzystania i kontemplacji potęgi i majestatu przyrody.

W tym czasie Chiny nie istnieją ścisłe kanony, które określają budowę ogrodu, był ogólny schemat konstrukcja: szkielet (góry) i krwi (woda), która wyraża główną i wspólną kosmogoniczny zasadę jedności i opozycji dwóch zasad - pozytywnym świetle samca (góra lub kamienia) i pozytyw - ujemny, ciemne żeńska (woda). Sama kompozycja ogrodu było dać wrażenie wolności, braku przymusu i nieprawidłowości związanych z samej natury - ten potężny element, piękne w swojej naturalności w jedności kolizji i jej sił. Aby oddać charakter impuls, rytm życia niemożliwe, może być losowa wartość dla jej poszczególnych części. Zadaniem artysty - zrozumieć wewnętrzny sens życia przyrody i wyrażać je w swojej pracy.

Chiński pomysł sztuczne i naturalne w tym samym czasie w ogrodzie nie została jeszcze odebrana w kulturze Nara, od momentu przyjęcia buddyzmu. Tworzenie dużych kompleksów architektonicznych takich jak Todaiji, architekci opuścił środowisko naturalne w ich naturalnych form organizowania przestrzeni wokół świątyń świeckich utworów ruch. Umysł i wola planowania rozwiązań architektonicznych i skontrastowane z spontaniczności natury, ale nie spełniają go, jak to się dzieje w następnej epoki - okresu Heian, najważniejsze okresy w historii kultury japońskiej.

Uczucie, uczucia, przeżycia Beauty Th Lovek przeniknął do istoty bytu. Ale buddyjski iluzoryczne i efemeryczny charakter świata pozbawieni poczucia piękna pogodą. Piękno jest ulotne, to jest natychmiastowy, subtelny i przemijające, gotowy w następnej chwili zniknął bez śladu. Superb heyanskoy Cul-round ustanowił nowy rodzaj relacji ze światem - podziw. Nie tylko obserwacja i doświadczenie i chętnie percepcji. Piękno objawia się człowiekowi tylko w chwilach stresu największym emocjonalnym. I językiem prawdziwej emocji - to poezja, a to klasyczne dzieła literatury japońskiej powstały w tym okresie. Heyanskoy kultura wywarł decydujący wpływ na kształtowanie japońskiego ogrodu i parku-Vågå sztuki od otwartego nowej relacji człowieka z naturą - kontemplacji.

Wideo: Zagraniczni eksperci krajobraz sztuka

Zamiast eleganckiego i wyrafinowanego epoki Heian pochodzi męski, brutalny kult siły okresu Kamakura (XIII -. XIV wieku). Będąc niemal przeciwieństwem poprzedniego okresu, szlachta wojskowy stworzył odpowiednie warunki do tworzenia nowych relacji z naturą. Nie zmysłowe piękno, uosabia doświadczenie czterech Lovek, ale ożywione, moc i siła natury wydają się być teraz jej główne cechy.

Po zjednoczeniu kraju pod panowaniem szoguna Ashikaga obu kultur - heyanskoy kamakurskaya i stopniowo zbiegają, który służył jako podstawa do rozkwitu sztuki muromachi. Ideały dojściu do władzy klasy wojskowej w zgodzie z naukami Zen. Rozpoznanie duchowości człowieka, postrzeganie człowieka jako części świata przyrody, równoważny do wszystkiego, określenie relacji Zen dla środowiska. Natura nie jest w przeciwieństwie do człowieka jako wrogie siły, jest on jednym z nim, to jest - jego częścią. „Poznajemy świat, poznania samego siebie.” Według nauk zen, w kontemplacji natury najważniejszego - fuzji podmiotu i przedmiotu, poczucie ludzkiej natury, jako część ich naturalnego życia. „Piękno nie jest w stanie, ale w tym sensie, że wyraża, a to znaczy objawia się, gdy obserwator cała jego własna Nosta transmituje nośnik znaczenia ...”.

Zen asceza jest oparty na szacunku dla przyrody, ale to nie jest likwidacja jednostki, a brak własnego interesu w relacji ze światem natury, odrzucenie własnej afirmacji. Zen asceza - to prostota, umiar, odwaga, jego droga - intuicyjnego rozumienia pokrewieństwa ze światem natury we wszystkich jej przejawach. Wewnętrzna istota natury jest jak istoty człowieka i zrozumieć, że jest logicznie niemożliwe. Intuicyjne postrzeganie prawdy jest możliwe w jednym z momentów oświecenia. „Wszechświat za każdym razem pojawia się, gdy człowiek otwiera oczy na to patrzeć.” Nie negując całą inteligencję, Zen rozpoznaje go tylko do tego stopnia, że ​​zbiega się z intuicją. Wizerunek symbolu, obraz znaku pomaga poetycki i metaforyczny sposób myślenia Zen jest irracjonalny, intuicyjny, aby dowiedzieć się prawdy. Ten typ konstrukcji sztuki myślenia zdefiniowane Canon ogrody japońskie, które w tym okresie był skoncentrowany i zwięzły wyraz wszechświata. Wartość estetyczna roślin, kamieni, piasku i wody w semiotycznej charakter japońskiej sztuki ogrodowej jest niewielki w porównaniu z tym, co one symbolizują.

Shinto przestrzeń tradycja symboliki identyfikując go z Bogiem uprawianych w wieku silny spiritualisation tradycja formy architektonicznej i przestrzennej mediów ustawiony, jej nasycenia filozoficzne bogactwo etniczne i religijne. Zmiana koncepcji przestrzennych sztuki średniowiecznej w ogrodach jego oprócz okresów Nara i Heian do kanonizacji gatunku pod wpływem buddyzmu zen w epoce Muromachi w całym zjawisku była złożona i wielowarstwowa.