Specyfika sukulentów rosnących w Peru, część I

Wideo: ageratum lub DOLGOTSVETKA (ageratum) Sem. astrowatych

Od Pacyfiku do Altiplano

Kontynencie Ameryki Południowej już dawno otrzymał od natury swój udział obszarów pustynnych na dużych wysokościach, opanowane przez ograniczoną liczbę przedstawicieli świata roślin, z których większość należy do gatunków odpornych na suszę - kserofity.

Jednym z najbardziej niezwykłych i paradoksalnych suchych strefach globu rozciąga się na ponad 4500 km wzdłuż wybrzeża Pacyfiku Ekwadoru południe do centralnych regionów Chile. Tutaj można spotkać i „absolutnej” pustynia, pozbawiony jakichkolwiek oznak życia i rozległe obszary skaliste z izolowanych wysp obszarów lądowych i morskich, gdzie sovcem blisko mieszkańców równika zobaczyć słońce nie więcej niż jeden miesiąc w roku, a spalone na popiół codziennie słońce, piaszczyste plateau, gdzie przez kilka lat nie spada ani kropla deszczu. Większość specyficznych cech charakteru tej strefie znajduje się w Peru. Niższego szczebla pogórze Andów zakrzywiony wcięty sieci Glens otoczonym nagi „pestki” półki erozją lub chaotyczny gromadzeniu się osadów. W prawie pionowymi ścianami wąwozów przylgnąć do korzeni różnego rodzaju haageocereus, bromeliads i xerophytic karłowatych krzewów. Poszczególne przypadki nich, nie mogąc się oprzeć, staczają wąski pas wybrzeża i dalej żyć, czasami pokryte wiatrem piasku. Główne cechy klimatu obszaru - względny chłód, brak opadów i wysokiej wilgotności (!).

Temperatury w ciągu roku na zaskakująco stały i odbywa około 20 º- regulator temperatury S. służy jako bliskości oceanu, w zimnej wodzie, który interweniuje podczas Gumboldtovo, bez ogrzewania powyżej 18 º- S. tworzy stanowisko przeciwieństwie do normalnych warunków, gdyż powietrze styka się z wody oceanicznej jest chłodzone szybciej niż w górach. W rezultacie, w wysokości od 300 do 900 m, warstwa chmur które zapobiega ocieplenia atmosfery obszarów przybrzeżnych. Tak więc, peruwiański brzeg na około 500 km reprezentuje chmurę wszystkich obszarach pustynnych Ziemi.

Tam nigdy nie pada deszcz, z wyjątkiem niektórych charakter wypadków, przypadków. Jednak wysoki poziom wilgotności zapewnia zasłonę mgły, które Peruwiańczycy nazywają „Garoua”. Te mgły są niemal jedynym źródłem słodkiej wody dla roślin, które pochłaniają wilgoć łodyg i ciernie, i dla zwierząt, które jedzą nasyconej wodą zielone pędy. Ludzie przystosowany do skraplania „Garoua” specjalnych urządzeń i rur wodnych na dużych wysokościach, wykonane nawet Inków. Tylko w okresie letnim, a przez krótki czas, słońce rzuca mgły tych terytoriów, a jedynie na północnym wybrzeżu Peru dominuje większą część roku. Powyżej warstwy chmur w atmosferze harmonii zostanie przywrócony, a przybrzeżne zakresy stykają wałów krugostennye Zachodniej Cordillera.

Film: Jak uzyskać wysoką wydajność pomidorów w ogrodzie

Rzadko prowadzi do podań, „droga” przechodzić przez miejsca odizolowane od siebie kamieniste pustynie, w tym słynną pustynię Nazca z zachowanymi na jego powierzchni geometrycznych znaków pozostawionych przez długi zniknął cywilizacji. Wśród tych znaków i mieć jasny obraz kandelyabrovidnogo kaktus (neoraimondia roseiflora), która rośnie w okolicy. Rzadko pada deszcz i mgła zima w tych pustyniach powołuje do życia roślinność - „Lomas”, jak to nazywa Peruwiańczyków. Losy tych roślin jest do pozazdroszczenia: 2-3 miesięcy suszy i promienie palącym słońca prowadzi do ich śmierci. Żywi są rzadko rozrzucone grupę kaktusy i poduszka-xerophytic krzewów. Głównie zarośla kaktusów tworzą obecnie służą jako schronienie dla zwierząt i źródło pożywnej nektaru w okresie kwitnienia - dla ptaków.

Dla górski Cordillera Zachodnia przechodzi otwarte rozległe płaskowyżu Andów, zwany peruwiański Altiplano. Mozaika dolinach rzek, wąwozy, połamanych pasm górskich, otoczony barierami Kordylierów Zachodniej i Wschodniej - jest to typowa cecha tego płaskowyżu. Gdzie pasma górskie przecinają się w już złożonym ukształtowaniu terenu, tworzą miednicę, z których część jest wypełniona wodą jezior, w tym słynnego jeziora Titicaca. Krajobrazy, klimat, roślinność Altiplano, której wysokość waha się od 3600 do 4200 m. Nad poziomem morza. m., udało nam się stworzyć naprawdę unikalny obszar naturalnego. Ale o tym w następnym artykule.